‘Dat ik toch in die auto stapte, daar zijn zoveel oordelen over’

„Ik ben opgegroeid in de jaren 60 en 70. De rolverdeling tussen mannen en vrouwen was harder dan nu. Jongens moesten vooral stoer, onafhankelijk en sterk zijn. Meisjes ingetogen, lief en zorgend. En hoewel er in die tijd wel steeds meer aandacht voor seksisme kwam, bijvoorbeeld door de Dolle Mina’s, was het allemaal nog volop in ontwikkeling.”

„Als kind had ik wel een mening, maar als ik die wilde verkondigen, dan was ik al snel een ‘kattenkop’. Ik was mede daardoor als tiener erg onzeker. Ik hoorde nergens bij, zo voelde ik dat. Ik durfde geen grenzen aan te geven of voor mezelf op te komen, want dan was je niet aardig, niet lief. Niet zoals een meisje ‘hoorde te zijn’.”

„Ik wilde mezelf zijn, maar dan werd ik niet voor een feestje of zoiets uitgenodigd. Dan werd ik niet leuk gevonden door jongens. En ik wilde zo graag meedoen en gezien worden, dat ik een ‘people pleaser’ werd. Ik dacht dat als ik niet moeilijk deed en volgzaam was, ze me wel zouden vragen, me wel zouden zien. En ja, voor mijn gevoel hoorde ik er dan wel bij.”

„Ik was 15 toen ik voor het eerst werd verkracht. We waren een avondje uit geweest in Hengelo. Toen ik naar huis wilde – ik zou die avond bij mijn oudere zus slapen – begon het net te ijzelen. Een kennisje zei: goh, misschien kun je met hem meerijden, hij moet toch jouw kant op. Ik kende die man, hij zal een jaar of 30 geweest zijn, eigenlijk alleen maar van die avond. Toch stapte ik in.”

„Daar zijn veel oordelen over. Want waarom stap je bij iemand in de auto die je niet (goed) kent? Maar ik was, net als zoveel meiden van die leeftijd, onzeker, kwetsbaar en goed van vertrouwen. Voordat hij me afzette, wilde hij een bedankje. Een kusje. En ik durfde dat niet te weigeren. Dat kusje ontaardde in verkrachting. Door schuldgevoel en schaamte heb ik dit jaren stilgehouden. Pas veel later kwam het besef dat ik veel te hard was voor mezelf. Dat ik helemaal niet schuldig was aan wat er was gebeurd.”

„Op mijn 16de was ik met een groepje dat ik kende van het uitgaan met de auto naar Nijverdal. Er was één jongen bij die ik niet kende. Hij zou thuis afgezet worden. Omdat het een driedeurs was, moest ik ook even uitstappen toen die jongen werd afgezet. In plaats van mij weer in te laten stappen, reden ze zo weg en lieten mij daar met die jongen staan. Ik bevroor en was bang voor zijn agressie. Ik ben een nacht door hem vastgehouden en verkracht. De volgende ochtend ben ik het huis uit geslopen en met de trein naar mijn stage gegaan. Bizar eigenlijk, als ik dat mezelf nu hoor vertellen. Maar ja, ik was 16. Doodsbang, vol schaamte en ik vond dat ik zelf schuldig was. Ik heb mijn stagebegeleider wel verteld wat er gebeurd was, maar zij pakte het niet op en gaf me alleen maar een schuldgevoel.”

„Weet je, van de tien mensen zullen er zeker vijf of zes zijn die iets zeggen als ‘hoe stom kun je zijn’. Dat ik weer bij iemand in de auto stapte die blijkbaar niet te vertrouwen was. Ik voelde zoveel schuld en schaamte hierover, dat ik er niet over praatte. Ik stopte het weg. Maar mijn gevoel van veiligheid was aangetast. Ik kon mezelf niet zijn.”

„Omdat ik er jaren niet over heb kunnen praten, werd ik ziek. Ik heb toen veel tijd besteed aan persoonlijke ontwikkeling. Op mijn 48ste kwam de omslag. Overal maar ja en amen op zeggen, leven voor anderen? Nee, zo wilde ik niet oud worden. Er veranderde iets in mijn persoonlijke situatie waardoor ik de tijd en ruimte had echt voor mezelf te kiezen. Ik deed wat ik wilde. Ik was mezelf, zonder steeds anderen voorop te stellen. Ik leerde mijn grenzen aan te geven. Eindelijk. En de taboebreker die eigenlijk al in mij zat op de lagere school, kon nu eindelijk naar buiten treden. Er zat geen rem meer op.”

„Ik kwam erachter dat als ik voor mezelf opkwam, en zei wat ik wilde, dat de wereld dan helemaal niet verging. En natuurlijk was ik niet schuldig aan wat er was gebeurd. Het was een lang traject om te komen waar ik nu ben. En nu? Nu help ik mensen om over taboes te praten. Luchtig, laagdrempelig en met humor. Ik doe dat als mezelf en als alter ego ‘Alie van de Taboebalie’. Hiermee sta ik met een verrijdbare balie op evenementen, beurzen en festivals. Mensen die hun verhaal niet kwijt kunnen in hun omgeving, kunnen bij mij hun hart uitstorten. Ik ben een soort biechtmoeder, een verhalenbewaarder en vertrouwenspersoon.”

„En sinds kort durf ik weer alleen in het bos te lopen. Hoewel de traumatische gebeurtenissen daar niet plaatsvonden, had ik een angst om alleen met de honden wandelen. Dat ik dat nu durf, voel ik echt als een overwinning. Ik zie het als een sluitstuk.”