4 Mei de dag dat wij de doden herdenken. Ik stond twee minuten stil om acht uur en mijn gedachten dwaalden af naar alle mensen die hun leven hebben verloren tijdens de 2e wereldoorlog en naar mijn vader. Ik dacht aan hoe hij als kleine jongen van 11/12 jaar sabotage pleegde. Hij had van een Duits vliegtuig die een noodlanding moest maken onderdelen laten verdwijnen.
Het hele fijne weet ik er niet van want over de oorlog sprak mijn vader niet veel. Wat ik wel weet is dat de Duitsers door achterklep hem verdachten en hem op school hebben opgezocht. Hij en mijn pake (opa) die ook was meegenomen naar school moesten tegen de muur van de school staan en kregen als pressiemiddel het geweer tegen de borst gedrukt.
Was habt ihr mit unseren Sachen gemacht! Zowel mijn pake als vader zeiden uiteraard niets, ze verstonden de Duitsers zogenaamd niet. Het schijnt dat het schoolhoofd mijn vader gered heeft omdat hij in Duits de soldaten kon overtuigen dat mijn vader en pake het niet gedaan hadden. Het verhaal hier is niet compleet tot mijn spijt. Ik weet dat mijn vader naarmate hij ouder werd steeds vaker in gedachten en dromen terugging naar de oorlog. Maar hij kon, ondanks onze openheid naar elkaar, hier niet over praten.
En dan denk ik aan alle mensen die een oorlog hebben meegemaakt, hier in Nederland of in welk ander land dan ook. Ik denk niet alleen aan de slachtoffers maar ook aan de militairen.
Hoeveel verhalen houden ze allemaal nog binnen. Hoeveel verhalen kunnen er niet verteld worden omdat het te pijnlijk is of teveel angsten oproept. (er is op dit moment wel een mooi project gaande waarin een aantal militairen wel hun verhaal vertellen. (Helmen Vol Verhalen) Zoveel verhalen die diep in het hart in een hoekje zijn verstopt. Die als ze uitgesproken worden weer allerlei gevoelens en angsten oproepen die je niet meer kunt wegstoppen.
De verstopte verhalen die gelijktijdig zoveel invloed hebben op het leven, soms wat meer soms wat minder.
De 4 mei herdenking is voor de mensen die een oorlog hebben meegemaakt ook een moment van hun verhaal herinneringen, denken aan iets waar je niet graag aan herinnert wordt.
Het zijn heftige verhalen die vaker dan één keer verteld mogen worden, aan familie, vrienden en omgeving. Die eerste keer is het begin, het kan opgeschreven, ingesproken of beeldend gemaakt worden en als hulpmiddel dienen om het te vertellen.
Ik hoop dat ze gaan vertellen, voor zichzelf en voor hun dierbaren. Voor die verlichting en rust.
