30 september 2020 ik zie een whatsapp van mijn man Stan…ik heb je gebeld kan je niet bereiken. Ik ben naar Brabant, mijn vader ligt in coma.
Verdorie ik had de telefoon in de auto laten liggen, logisch dat hij mij niet kan bereiken.
Ik Whatsapp meteen ‘ik moet eerst wat regelen voor de hondjes en dan kom ik naar het ziekenhuis’.
Ik pak snel wat spullen bij elkaar, sluit het huis af en vertrek richting het ziekenhuis in Den Bosch.
Als ik in het ziekenhuis komt verteld Stan dat zijn vader op hem heeft gereageerd dus niet in coma ligt. Hij heeft een zwaar herseninfarct gehad en zit in een LockIn syndroom. Dat betekend dat hij totaal verlamd is, wel alles hoort maar niet kan reageren. Hij kan alleen zijn ogen openen. De artsen geven aan dat de eerste uren belangrijk zijn maar dat we er rekening mee moeten houden dat als er geen verandering plaatsvindt hij zal overlijden. Stan en ik zitten de avonden en nachten aan zijn bed, we zitten naast hem, houden zijn hand vast of strelen zijn gezicht. We zien zijn onrust, emotievolle tranen en een stille schreeuw. Ik weet en zie dat hij nu veel zou willen zeggen. Wat ongelofelijk verdrietig is dit.
Twee dagen later, 2 oktober 2020 mijn geboortedag, ik word dit jaar 60. Het wordt niet de verjaardag die ik in gedachten had. Geen feestje of weekendje weg zoals we hadden bedacht maar waken bij mijn schoonvader.
Om er toch iets aandacht aan te besteden besluiten Stan en ik om even naar het centrum van Den Bosch te gaan.
Als we het centrum inlopen zie ik dit op de muur, het raakt mij. Pas later zal ik begrijpen waarom. 
Vanaf hier begint het verhaal van de vogel, een veer, sterven en geboorte.
Als we in het ziekenhuis komen zien we dat mijn schoonvader zienderogen achteruitgaat.
Zijn lichaam begint het op te geven. De zusters geven hem morfine om, zoals ze het noemen, het voor hem wat comfortabeler te maken. Maar het helpt niet meer, hij voert een heftige eindstrijd.
Mijn schoonzus komt in de vroege ochtend naar het ziekenhuis en gaat naast hem zitten. Ze ziet hem strijden, pakt zijn hand en zegt ‘ga maar, vlieg mee met de vogels’.
Een kwartier later overlijdt mijn schoonvader in de vroege ochtend van drie oktober, zijn strijd is voorbij.
Stan en mijn schoonzus gaan de kamer uit om de kinderen te bellen. Ik blijf alleen bij mijn schoonvader zitten, ik streel zijn hand en fluister tegen hem, het is goed ik ben blij voor jou dat je strijd voorbij is.
Ik kijk naar buiten, beseffend dat iemand na dagen van gesloten zijn het gordijn voor het raam heeft opengeschoven.
En dan zie ik op enige afstand van het raam een ekster zitten. Hij kijkt een poosje naar binnen en vliegt dan weg. Ik ben geraakt, gisteren die mooie zin om dat pand, een halfuur geleden mijn schoonzus die zegt vlieg mee met de vogels en nu een ekster die naar ons kijkt en wegvliegt.
Als je nu denkt dit is het hele verhaal dan kan ik zeggen, nee het gaat nog verder.
Als Stan en ik 4 oktober even naar huis gaan om wat dingen te regelen wacht ons een bijzondere onverklaarbare verrassing.
Als we de woonkamer binnenlopen zijn we met stomheid geslagen. Huh hoe is dit mogelijk, dit kan niet!
Midden in de woonkamer ligt een veer.
We zitten midden in een verbouwing, de gehele beneden verdieping is leeg dus het kan niet zijn dat er ergens een veer lag die door een zuchtje wind onder een kast vandaan kwam of iets dergelijks. Ik heb toch alles afgesloten toen ik naar Brabant vertrok, alles is dicht, toch? Ik loop alles nog eens na, ja echt alles is dicht, er kan geen vogel even naar binnen zijn gevlogen.
We pakken de veer op en bewaren hem…hoe onverklaarbaar maar zeer waardevol.
We maken een sprongetje naar 2021.
De ekster is voor ons vanaf het overlijden van mijn schoonvader de vogel die een betekenis heeft gekregen. Mede door de ekster die bij zijn overlijden naar binnenkeek en wegvloog. Ik vind het bijzonder hoe vanaf één dag voor zijn overlijden tot nu de ekster steeds weer voorbijkomt.
Dichterbij dan nu hebben we nog geen eksters in de tuin gehad. Ik zie ze elke dag, eerst drie nu twee stuks, tot vlak voor het raam.
Sinds twee weken weet ik waarom er steeds twee eksters in onze tuin vertoeven.
Het is een eksterpaartje, die onze mooie boom hebben uitgekozen om hun nestje in te bouwen. Na druk te zijn geweest met takjes en modder uit de vijverrand hebben ze hun nestje klaar.
Ik kan niet wachten totdat er jonkies zullen zijn.
Ik zie het als de cirkel die altijd rondgaat geboorte, leven, sterven, geboorte, leven, sterven.
Ik zag de ekster die wegvloog na het overlijden van mijn schoonvader en ik mag straks jonge eksters zien uitvliegen als alles goed gaat in in de kraamkamer, hoe bijzonder.
Straks als de jongen gaan fluiten dan hoop ik te kunnen luisteren naar hun poëzie in de ochtendlucht.
Misschien herken je dit wel, dat er iets bijzonders is gebeurd voor, tijdens of na het overlijden van een dierbaar persoon.
Welke bijzondere ervaring heb jij meegemaakt?
